Ontbijtjes uitdelen in Lesbos – een week helpen in een vluchtelingenkamp

Wat begon als een spontane actie, eindigde in een ervaring met grote impact. In juni besloot ik om met Because We Carry een week naar Lesbos te gaan. Ik boekte een ticket en zamelde wat geld in. En daar ging ik dan als lid van #team44. Vooraf had ik me wat ingelezen, maar echt voorbereiden op deze ervaring kun je bijna niet.

Eenmaal aangekomen gingen we aan de slag in Kara Tepe. Kara Tepe is een vluchtelingenkamp met ongeveer 1.000 bewoners, waarvan de helft uit kinderen bestaat. Het wordt ook wel het Centerparcs onder de vluchtelingenkampen genoemd. Waarom? Omdat hier eten wordt uitgedeeld, mensen een onderdak (lees tent) hebben en er redelijk wat activiteiten worden georganiseerd. De bewoners komen met name uit Syrië en Afghanistan. Ze hebben de reis meegemaakt zoals wij deze allemaal op televisie hebben kunnen zien: met de plastic bootjes van Turkije naar Griekenland en waar ze vaak veel geld voor hebben betaald aan mensensmokkelaars.

© Because We Carry / Maud Zeguers

Toen ik er deze zomer was, woonden sommige gezinnen al zeven maanden daar. Uitzichtloos en geen idee wat de toekomst zou brengen. We organiseerden kinderactiviteiten en dansavonden zodat iedereen zich weer een beetje meer mens kon voelen. Bij het ontbijtjes uitdelen had ik de mogelijkheid om met de gezinnen in gesprek te gaan. De mensen wilden ook echt hun verhaal bij je kwijt.

© Because We Carry / Maud Zeguers

Terug in Nederland had ik het zwaar, mijn leven was niet meer hetzelfde. Ik moest iets met deze ervaring doen. Gelukkig heb ik hier als leraar maatschappijleer de mogelijkheid voor. Ik kan, en moet van mezelf, mijn ervaringen delen met mijn leerlingen. Niet iedereen in Nederland staat open voor de vluchtelingenproblematiek. Het zouden verkrachters en IS-strijders zijn. Terwijl ik juist mensen heb leren kennen die gevlucht zijn voor het gevaar en op zoek zijn naar veiligheid. Ze hadden alles: een goede baan, geld en een mooi huis. Ik heb de foto’s mogen zien. In mijn ogen zijn dit geen gelukszoekers. Dit zijn mensen die met gevaar voor eigen leven op zoek zijn naar een nieuw begin, met name voor hun gezin.

Mijn leerlingen stonden vanaf de eerste les open voor mijn verhalen. De vluchtelingen werden echte mensen voor ze, door middel van foto’s nam ik ze mee in mijn avontuur. Alsof ze er echt bij waren. Dit betekent niet dat ik mijn verhaal wil opdringen aan leerlingen. Ik probeer juist een lastig thema open te breken. Het bespreekbaar maken, haalt een hoop spanning weg. Sommige leraren vinden dit lastig en gaan dit soort gesprekken liever uit de weg. Mijn tip is om juist wel het gesprek met ze aan te gaan. Sta open voor de verhalen van je leerlingen, luister naar ze en speel soms advocaat van de duivel. Je moet geen meningen willen veranderen, maar de bedoeling is dat leerlingen leren openstaan voor mensen die anders denken dan zij en dat ze hun mening beter kunnen beargumenteren.

Afgelopen zomer heeft mijn eigen leven veranderd, ik wil mijn leerlingen meenemen in deze ervaring door ze een stukje bewustwording mee te geven. Be the change you want to be!