Column: #AskArie

Hij snapt de docenten. Wie? Onze nieuwe minister voor. Arie Slob. Bij aanvang al twee pluspunten: 1. Hij stond voor de klas als leraar maatschappijleer en 2. Hij is niet Sander Dekker. Politici van de ChristenUnie zijn doorgaans deugdzame mensen. Daar kan je dus ook maar moeilijk iets op tegen hebben. Gouden zet dus van Mark Rutte om Arie Slob op deze positie te zetten. Een vriendelijke en betrouwbare bestuurder, daar gaan die rebellen van PO in Actie niet te hard tegen in, zal hij wel gedacht hebben. En één ding is me vanaf het begin duidelijk. Arie heeft tijdens de cursus gesprekstechnieken goed opgelet: erkennen, erkennen en erkennen.

Foto: Anne Paul Roukema

Hij begrijpt dat de leraren klagen over salaris en werkdruk. Hij ging dan ook voortvarend te werk in zijn eerste weken. Hij bracht bezoekjes aan rebellerende onderwijzers. Hij toonde begrip en vond het “respect”. Hij gaat naast ons staan. Hij zal het maximale doen om ons te faciliteren. Tegen zo’n warme boodschap moest zelfs mijn cynisme even slikken. Al snel werd het maximale bekend. Het kabinet moet nog honderden miljoenen euro’s bezuinigen in het onderwijs tot 2022.

Hoe dan wel, Arie? Als het onderwijs niet kan rekenen op geld, dan komen er ook geen kleinere klassen of minder lesuren per docent. Laat staan de waardering voor het vak. Nog nooit zag ik zoveel onmacht voorbijkomen in het onderwijs als dit huidige schooljaar. Van overvolle klassen, tot meer ziekteverzuim en vooral veel foute oplossingen: in verdelen van taken, doorduwen van veranderingen en in de opvang van collega’s. Leraren zeggen niet zo snel nee. De burn-out is het nieuwe staken.

In zijn nieuwjaarsboodschap zette de minister vol in op de band die hij in korte tijd heeft opgebouwd: “Misschien herken je deze plek: het Haagse Zuiderpark waar jullie vorig jaar massaal je stem lieten horen.” En: “Wat fijn om te merken dat er zo veel mensen zijn die zich met passie inzetten en zich hard maken voor investeringen in het onderwijs.” Over de toekomst schuwt hij de open deuren niet: “We zijn het niet over alles eens, maar hierover wel: dat geld moet heel goed besteed worden.” En: “Jullie kunnen op mij rekenen. En ik reken op jullie.” Tot slot gaf hij ons ook een opdracht mee: “Blijf je schoolleider, je bestuur, je sectorraad, je vakbond en ook mij scherp houden.” Wat zou hij hiermee bedoelen? Zeg je nu dat we met z’n allen moeten gaan staken, Arie?

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.