Column: De Staatscommissie

In oktober vroeg de NVLM mij om bij de bijeenkomst van de Staatscommissie Parlementair Stelsel aanwezig te zijn. De commissie onder leiding van Johan Remkes en heeft als doel om te kijken of ons parlementair stelsel nog voldoet aan de eisen van deze tijd.

Wij, daarmee bedoel ik een bont gezelschap aan leraren maatschappijleer en een enkele leraar geschiedenis, waren daar op uitnodiging van de staatscommissie om te praten over de rol van het onderwijs en specifiek die van maatschappijleer. Er was tenslotte niet zo lang geleden een studie uitgekomen waarin de democratiezin van onze jongeren ver beneden peil bleek te zijn.

Twee leden van de commissie en twee moderators van het ministerie ontvingen ons hartelijk en de groep werd gesplitst in twee. Ieder kreeg een eigen commissielid die ons verhaal aanhoorde. De moderator hoefde ook maar een kort voorzetje te geven en we konden alle frustraties rondom ons vak bij ze kwijt.

Onbevoegde docenten, het combinatiecijfer, de druk voor een zeven, de herkansingstoets aan het einde, de inspanningsverplichting op het mbo en zo ging het nog even door. De moderator driftig schrijvend, het commissielid instemmend knikkend.

Uitwerking van de bijeenkomst / Foto: Hans Roggen

De opbrengst een aantal flap-overs vol met suggesties die de commissie kon gaan overbrengen aan het parlement. Het gevoel van de groep was goed, het was nu nog een kwestie van tijd voordat maatschappijleer een echt volwaardig vak zal worden en burgerschap daadwerkelijk mee gaat tellen op het mbo. De aanwezige leraren glunderde bij het resultaat: kijk eens wat we voor elkaar hebben gekregen. Als dank stond er al een goodiebag voor ons klaar en bij het stiekem optillen voelde de tas aardig zwaar. Nou, dat belooft wat, dacht ik.

In het slotwoord van de commissieleden, was men dankbaar voor het enthousiasme, de oprechtheid en grootte van de groep. Want oh ja, ze hadden al veel groepen gesproken en ieder groep heeft zo zijn belang. De twee leden beloofde hun best te doen om onze boodschap bij de andere leden over te brengen. Ze hadden een tal van onderwerpen waar ze iets van moesten vinden, dus ze konden niets beloven. Ze gingen hun best doen. “Het onderwijs is heel belangrijk!”

Tsja. Voor even voelde we ons inderdaad heel belangrijk. Met cynisme kom je nergens, dus ik houd maar stille hoop. En wat er in de goodiebag zat? Een sjaal met alle coupletten van het Wilhelmus en twee dikke rapporten van de staatscommissie.

Deze column verscheen eerder in het vakblad maatschappij & politiek.