Columns

Ik had het mis. In mijn vorige column schreef ik over het verwachte resultaat bij het uitkomen van het rapport van de Staatscommissie parlementair stelsel. Voor mijn gevoel was het onderwijs voor de zoveelste keer even heel erg belangrijk, tot puntje bij paaltje zou komen en toch andere zaken weer belangrijker zijn. Niets bleek echter minder waar.

In oktober vroeg de NVLM mij om bij de bijeenkomst van de Staatscommissie Parlementair Stelsel aanwezig te zijn. De commissie onder leiding van Johan Remkes en heeft als doel om te kijken of ons parlementair stelsel nog voldoet aan de eisen van deze tijd.

Aan de politici die beloven.
Die veel zeggen, maar niets doen.
Die roepen, niet luisteren.
Aan de jaknikkers, compromissen-sluiters, de niets-zeggers.

Maatschappijleer kan best wel wat meer burgerschap gebruiken.

Een collega van mij grapt al jaren dat de middelbare school de duurste vorm is van kinderopvang. Ja, ja, dat zal wel meevallen dacht ik altijd, maar ik vrees dat mijn collega dichterbij de waarheid zit dan hij zelf doorheeft.

Het was weer tijd voor de ouderavonden. Ik zie ouders graag. Het is belangrijk, maar bovenal vind ik de veelkleurigheid aan ouders enorm boeiend.

De eerste 100 dagen van dit kabinet zitten erop. Fijn dat de economie er weer bovenop is, jammer dat de publieke sector daar 10 jaar voor heeft moeten bloeden.